اشعار

ای بلــنـدای عشق قامــت تــو            ای ســلام خـدا به ســاحت تـو

خـاک بوس سیـادت تـو زمین            جایگاهت ولی به عرش برین

آسـمانی تـرین مـسـافـر خـاک            قدر و شان تو کی شود ادراک

ای ذراریّ حـضــرت زهـــرا            بــنــــده ای بــا ارادت زهـــرا

افتـخارت همــین بـس ای والا            باشــی از نســل سیـدالـنُّـجـبــا

بس که بودی تو فاطمه سیرت            مصطـفایی منش علی صولت

در سماوات چون ستـاره شدی            تو اباالقــاسمی دوبــاره شـدی

نـور تـوحـید در نـگـاهت بـود            تـربت عشق سجده گاهت بود

ذکر تحـــلـیـل با تــکــان لبـت            چـشــمۀ  نــور در نـماز شبت

ای روایـت گـــر هــدایـت هــا            راوی صـــادق  روایــت هــا

بس که در عشـق مستـدامی تو            دسـت بـوس چـهـار امـامی تو

تا لبت عرضه ای ز دین کرده            مـعـرفـت پیـش تـو کــم آورده

اعتقادت ز بـس که بنیادیســت            صله اش لطف حضرت هادیست

بهر تحسیـــن تـان بگــفت آقـا            انــت انــت ولـــیــّنــا حــــقـــا

تــو غـــرور اصــالتـّـی منــی            حُسن محضی حسین درحسنی 

آبـــرودار خـــاک مـــایـی تــو            صاحـب ملک خون بهایی تـو 

تو صــفـا بخش دیـن و آیـیـنی            عــزت  سـرزمیــن بـاکـیـنــی 

ملـــک ری از تـو آبــرو دارد            پای تـو هسـتِ خـویش بگذارد 

چــه بــگویــم ز قـدر والایــت            چـه بـگـویم ز شأن عـظمایـت

وصفت این بس زبس عظیمی تو            حـضــرت سیـدالکـریـمـی تـو

شــاه زاده! گدای خود دریـاب            رهگـذر! خاک پای خود دریاب 

پیرمرد عصـا به دست حجاز!            یک نظر سوی خاکیــان انداز  

قـبـلـه خـــاک ما شده حـرمـت            چـشم امیــد مـاست بر کـرمت 

هـر دمـی از زمـانـه دل گیـرم            راه صحـن تو پـیش می گـیرم 

ای قــــرار دل هــوائــی مـــن            مرهـــم زخــم کـربـلایــی مـن 

ای به دل دادگـان تو نـور عین            ای نگـار همیشه شکـل حسیـن

کـوی تو رنـگـی از خـدا دارد            خــاک تــو بــوی کـربـلا دارد

ای فـــــرسـتـــاده رســـول الله            جــانـب خــون بــهـای ثــارالله

تــویی آن یـار بی قــریـن دلـم            هـر شب جمعه هـمـنـشین دلـم

با عـلـی عـهد عشق بستی تــو            سـفـره دار کـمـیـل هـستــی تو

بشنو این درد دل ز نوکر خود            نوکر بی قـرار و مضـطرخود

چه بـگـویـم که قـوم نـامـردان            ملک ما را فروختند چه گران

وای بر ما برسـرشک دوعیـن            قیمت خاک ماست خون حسین

آری ایـن است با تــو درد دلـم            تا قـیــامت ز مــادرت خـجــلم

تحفه ای می دهی که هدیه کنم            کـمکـم کی کنی که گـریه کـنم

حق بده گر ز غصه دل خونـم            قــدر یک عمر گریــه مدیـونم

گرکه نقشم برآب شد تو ببخش            گرکه شادی خراب شد تو ببخش

حـرمت گـرچـه کــربــلا باشـد            کـربــلا کــرب و البــلا بــاشد

کی در این جا سری بریده شده            معـجـری از سـری کشیده شده

کی دراین جا عطش جگر سوزاند            جگــر یک پــدر پسر سوزانـد

باورم نیست شور و زمزمه را            کــربــلای بـدون عـلـقـمــه را

کـربــلا دیــد نیست با یــاسـش            با دو گـلدستـه هـای عـبـاسـش

حاجتی دارم از تو شـاه کریــم            حضرت عشق واجب التعظیـم

خــواهش ســائـلـت ادا فــرمــا            خــاک من خاک کـربــلا فرما